W końcu coś się rusza z już dawno zapowiadaną przeze mnie sesją. Tutaj macie umieszczać TYLKO opisy swoich postaci, czyli to jak widzą ją inni. Na mojej sesji gracze będą wiedzieli o pozostałych graczach tyle, ile ich postacie, tak więc opisujemy dokładnie tylko to co jest widoczne dla otoczenia omawianej postaci... Wygląd, widoczny ekwipunek, cechy charakterystyczne, takie jak np sposób chodzenia, mówienia itd... Wszystko co wam przyjdzie do głowy. Im dokładniej, tym łatwiej będzie wam dobrze odgrywać swoją postać. Przed napisaniem posta proszę tylko o konsultację ze mną, gdyż niektórzy już mają postacie, a inni muszą troszkę je dopasować. Czekam na odpowiedzi :D

EDIT:
Jeszcze jedna rzecz. Mianowicie poza tym co napisałem, i macie wstawić tutaj, bardzo proszę o wysłanie mi w pliku tekstowym DOKŁADNEGO już opisu postaci. Czyli: pełnego ekwipunku, historii, celów, charakteru, kodeksu, kontaktów, znajomości, urodzenie, status, ewentualne umiejętności, czary, itd... w skrócie wszystkiego co MG chciałby wiedzieć. Im więcej, tym dla was lepiej. Zapewniam ze będzie to nagradzane. Powodzenia :D


Tu zamieszczam osoby, które zrobiły swoją postać w zadowalającym stopniu. Wykonały obie wersje karty i są gotowe do gry:
-Kozak(autentycznie należą mu się pokłony i zostanie to docenione. Jak ktoś będzie jeszcze lepszy... Jakoś nie mogę w to uwierzyć :P W każdym razie starajcie się:D Powiem tylko, że wysłał mi 3 strony w Wordzie naprawdę świetnego tekstu)

Nabeshin był sredniego wzrostu człowiekiem o wyraźnie wschodnich rysach. Nie mówił wiele o swoim pochodzeniu, jakby go to drażniło. Odziany w ciemnobordowy płaszcz, wysokie, mocne buty z cholewą i luźne spodnie, prezentował się jako człowiek dobrze zbudowany o spokojnym spojrzeniu. Miał długie, związane w kitę czarne włosy i wyraziste rysy twarzy. Miał też niewielką brodę koloru swych włosów, ostro uformowaną w szpic. Wszędzie gdzie podróżował nosił ze sobą długi na parę metrów, wąski tobół szczelnie owinięty bandażem, szarym od zużycia i brudu. Cały dobytek taszczył w niewielkim bagażu, którego pilnował jak oka w głowie. Jedyną charakterystyczną rzeczą, którą w tobołku tym można było dostrzec był kształt jakiegos orientalnego instrumentu dętego niewielkiego rozmiaru, zrobionego z drewna. Bystre oko dostrzegłoby również jakies błyszczące przedmioty zatknięte za pas, lecz Nabeshin nigdy nie wyjasnił ich przeznaczenia.

Dosc biegle mówił wspólnym, choć czasami zdażały mu się wtrącenia w jego rodzimym języku. Skądkolwiek pochodził, wydawało się że zaczął się już przyzwyczajać do życia na obczyźnie. Służył to tu, to tam jako najemny wojownik i w sumie nie wybrzydzał, poza paroma zasadami których nigdy nie złamał: nie pracował dla handlarzy niewolników oraz dla ludzi, których nie lubił osobiscie. Mówił, że większosć czasu na Zachodzie, za równinami ogarniętymi cieniem, spędził w służbie jakiegos południowego watażki jako oficer piechoty, lecz nikt nie wierzył w takie bujdy.

Człowiek Wschodu? Oficerem?

Dobre sobie, haha.

Nabeshin smiał się razem z rozmówcami, po czym spokojnie pił kolejne piwo.

Cid wyróżniał się na tle innych ludzi, szczególnie po ostatnich wydarzeniach. Mimo że chodził w kapturze, to i tak można było dostrzec jego długie nienaturalnie miedziane włosy i niesamowite wręcz spojrzenie wielkich oczu koloru ognia. Odziany w brązowo czarny strój podróżnika tropiciela wędrował po świecie w poszukiwaniu odpowiedzi na swoje pytania, a znalazł tylko nowe. Wielki, refleksyjny łuk na plecach zdawał się mu w ogóle nie przeszkadzać zupełnie jakby był integralną częścią tego wysokiego, postawnego człowieka. Wprawne oko dostrzegło by jeszcze rapier umocowany przy pasie.

Cid nie mówił o swoim pochodzeniu, trudno zresztą rozprawiać o czymś o czym się w ogóle nie pamięta. Z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień starał się wytrwać mimo dziury w głowie. By przeżyć następny dzień.
Swój dobytek cały dobytek trzymał przy sobie, niewiele go było.Cid posiadał dwie niewielkie sakwy przy pasie orez tobołek przerzucony przez plecy obok łuku. W końcu tropiciel nigdzie dłużej nie jest w stanie zagrzać miejsca. Władał wspólnym i tyle możnaby w zasadzie powiedzieć - jego język niczym się nie wyróżniał co najwyżej trochę nieczysto wymiawiał szeleszczące głoski.

Za każdym razem gdy poranne słońce rozświetlało niebo ten wysoki człowiek patrzył w jego kierunku i zastanawiał się:
Czym ja właściwie jestem?