RPG

Storren odprowadził wzrokiem towarzyszy. Zapach jadła i napitku prawie wykręcił mu nozdrza. Jednakże tę noc postanowił spędzić na zewnątrz, w obrębie murów zajazdu. Wynagrodzi to sobie śniadaniem. Jeśli Lothar mówił prawdę, to przy takim zgiełku łatwiej o ostre zapalenie płuc (nóż pod żebro) niż o szyszkę w lesie. Cieszył się, że towarzysze wzięli jego stronę. Przynajmniej jeszcze przez jakiś czas nie będzie musiał wędrować samotnie.

Zajazd ogrodzony był palisadą o kształcie prostokąta o bokach mniej więcej 40 metrów na 70. Droga przebiegała na wylot i z obu stron mogła być zablokowana bramą. Dookoła umocnień, z każdej strony stały ambony, które zapewne służyły do badania terenu jak i do obrony przed bandytami, czy dzikimi plemionami goblinów, których roiło się wręcz w okolicy.
W związku z dużą ilością uchodźców, cały tren zasłany był rożnego rodzaju namiotami różnej wielkości i różnego stanu zużycia. Między nimi chodzili ludzie których zadanie pilnowania terenu można było bez trudu wyczytać na ich twarzach.
Storren podobnie jak reszta jego towarzyszy, wszedł na teren zajazdu od strony głównego budynku. Ominął go jednak, aby dokładniej przyjrzeć się całemu terenowi. Trudno było nie zauważyć kilku nerwowo krzątających się stajennych, którzy zajęci byli okrywaniem bogato zdobionego imperialnego powozu, który znajdował się właśnie w sporej, piętrowej stajni stojącej za karczmą. Na jej parterze  pracowało kilku służących, stał jeden załadowany wóz, przykryty właśnie płachtą powóz i sześć koni. Na piętrze, na którym prawdopodobnie znajdował się siennik, słuchać było zagłuszane rżeniem koni imperialne przyśpiewki.
Obok stajni stał kolejny, pusty powóz, a na prawo od niego paliło się palenisko, przy którym pracował wytrwale rzemieślnik. Jeszcze dalej na prawo znajdował się podwójny, drewniany wychodek.
Po chwili zwiedzania, do krasnoluda podszedł Otto i nachylił się żeby wyszeptać krasnoludowi do ucha - Przyjechała inkwizycja. Mamy tu na miejscu Łowcę czarownic. Lepiej się chyba nie wychylać

Kiedy Otto ze Storrenem rozmawiali, Dieter z Brunem już rozglądali się po lokalu i myśleli o alkoholu, którym zamierzali rozgrzać zmęczone ciało. Wnętrze karczmy rozświetlone było lampami zawieszonymi na każdej ze ścian i płomieniem rozpalonym na środku komnaty w sporej misie. Po lewej stronie od wejścia znajdowały się schody na górne piętro i dziewięc długich ław, przy których siedzieli goście. Część stała też przy czterech wysokich stołach ustawionych bliżej środka. Najbardziej z prawej strony znajdowały się dwa solidne stoły zarezerwowane prawdopodobnie dla bogatszych gości i drzwi prowadzące do oddzielonej ścianą wnęki. Aktualnie drzwi były otwarte i widać było przez nie tęgiego łysego mężczyznę w fartuchu, który tłumaczył coś siedzącym przy suto zastawionym stole.
Na drugim końcu pomieszczenia patrząc od strony drzwi wejściowych, znajdowała się lada, za którą stał młody chłopak obsługujący gości. Całe pomieszczenie pełne było ludzi. Część z nich siedziała w grupach, kilku samotników sączyło alkohol rozmawiając tylko ze sobą. Wolna była tylko jedna ława - ta najbliżej wejścia, dwa wysokie stoły i jeden z tych bogatszych, ten bliżej baru. Przy drugim siedziała młoda para zajęta mniej jedzeniem i piciem, a więcej sobą nawzajem. Pomiędzy gośćmi krzątały się trzy młode dziewczęta, z czego jedna była ledwie podrostkiem, druga mogła mieć około 16 lat, a trzecia sprawiała wrażenie starej, 22 letniej panny. Wszystkie bez wyjątku były ogniście rude i piegowate.

Bruno zauważył, że gwar jakby przycichł, kiedy porównał go z tym co słyszał jeszcze przed wejściem na teren zajazdu. Widać było, że niektórzy nerwowo spoglądają na drzwi prowadzące do specjalnej loży.

Bruno wybałuszył oczy patrząc to na Dietera, to na młode pacholę uwijające się za ladą, i słysząc wypowiedziane przez niego rewelacje pokręcił tylko głową. Nadal w ciężkim szoku, zebrał się w sobie i ruszył w stronę niezajętej ławy przy drzwiach wejściowych, mrucząc pod nosem - Dieter sodomitą? Nie spodziewałbym się... - po czym zdjął oporządzenie i postawił je zaraz przy ławie tak, aby mieć je na oku i ciężko zwalił się na siedzisko.

Ludzie wchodzili i wychodzili drzwiami do karczmy, kiedy Bruno zajmował ławę, a Dieter podszedł do młodzieńca przy ladzie. Co podać? - zapytał chłopak. W tym momencie za ladą dołączył do niego tęgi mężczyzna, wcześniej rozmawiający w loży. Od razu zabrał się do wycierania kufli a po jego czole spływały lśniące krople potu.

Krasnolud nie spotkał nikogo znajomego, mimo że kilku wędrowców nosiło barwy Middenheim. Kiedy obszedł już cały teren, usłyszał jak ciężkie wrota zaczęły trzeszczeć, kiedy strażnicy zaczęli je zamykać.

Niestety kiedy usiadł, jej drzwi były już zamknięte

- Panie Storren, może Pan na chwilkę na bok? - powiedział Otto, odciągając krasnoluda od zwiedzania w stronę palisady, gdzie nie było żadnych przypadkowych oczu. - Panienko, trochę zaschło nam w gardle, i jesteśmy troszeczkę zmęczeni. Czy Panienka mogłaby nam, i oczywiście sobie, przynieść coś do picia? Jakieś winko, a my przypilnujemy wyposażenia i postaramy się znaleźć miejsce na noc, ja też muszę zmienić bandaże, rozumiesz Anyo - po czym wręczył jej srebrnego szylinga i patrzył jak Anya idzie w stronę karczmy.

- Panie Storren - zaczął Otto lekko pocąc się i nerwowo oblizując usta - powiedzmy, że wystąpił pewien mały problem. O ile Inkwizycja normalnie byłaby naszym wybawieniem w przypadku ofiar nekromanty - to mówiąc Otto grzebał w plecaku cały czas czegoś szukając - to ja, a razem ze mną cała nasza drużyna, nad czym bardzo boleję, możemy mieć pewne nieprzyjemności. -

Otto w końcu wyciągnął sztylet i drewnianą miskę, po czym rozglądając się czy nikt nie widzi zaczął kopać mały dołek, rozdrabniając ziemię sztyletem i wykopując drewnianą miską, kontynuował dalszą rozmowę.

- Tak więc, powiedzmy że miałem pewne spotkanie już wcześniej z zakonem Łowców Czarownic, powiedzmy że chodziło o pewne nieporozumienie, w każdym razie wydarzenie to doprowadziło do luksusowego tygodniowego pobytu w Lochach w Wolfenburg. Pomoże Pan trochę z kopaniem dołu? Ciężko się kopie jedną ręką, Panie Storren - kupiec wręczył krasnoludowi drewnianą miskę z plecaka. - Taką głęboką na dwa słoje gdzieś. - mruknął Otto nerwowo upewniając się, że nikogo nie ma w pobliżu.

- Tak więc byłoby bardzo niewskazane spotkać się z Inkwizycją, Panie Storren. Jestem pewien, że Pan też podziela to zdanie, gdyż jak Pan widzi, mam dość charakterystyczną przypadłość, związaną z moimi oczyma. Nie na darmo noszę opaskę na moim purpurowym oku. To też był powód... ekhem... jeden z powodów dlaczego mnie zgarnęli. - widząc, że dół jest wystarczający, Otto wyciągnął z plecaka dwa słoje owinięte szmatami, przez które krasnoludowi udało się dojrzeć w pewnym momencie pływające płody, położył je do dołu i zaczął zakopywać je szybko.

- Aha, jeszcze jedno, jakby zobaczyłby Pan pewnego Łowcę Czarownic imieniem Wolfgart, znak charakterystyczny, dość duża blizna na mordzie, jakby ktoś ciął na ukos, proszę mnie poinformować o tym natychmiast. - po skończonym usypywaniu ziemi i uklepywaniu, Otto wrzucił miski do sakwy, wstał, schował sztylet za pas, zaczął udeptywać zakopane "skarby", po czym chwycił za sakwę i rzekł do krasnoluda - To co, może znajdziemy inne miejsce niż to? Bliżej jakiegoś ogniska? - Otto nerwowo szczypał końcówki wąsów i poprawił przepaskę na oku.

Testy/inne:
- 2 słoiki z płodami w occie
- Test na Ogładę (wytłumaczenie fellow kraś że jestem poszukiwany we wszystkich stanach)

Ostatnio edytowany przez Lord_Wonski (2017-10-16 20:09:33)

Muzyk z uśmiechem pokiwał głową. Dziękuje młodzieńcze. Wezmę pokój i za tak miłą obsługę zaokrąglijmy całość do 12 szylingów. Następnie odwrócił się, żeby zobaczyć co z żołnierzem i dodał. Jeżeli to teraz nie problem to chciałbym zobaczyć pokój i zostawić w nim swoje rzeczy.