RPG

Dieter oparty o swój plech leżąc na kocu grał subtelną melodię nadającą tła krzątaniu się kompanów. Patrząc z zaciekawieniem na poirytowanie Otto, a następnie odparł:

- Strzału już nie cofniemy, hałas się zrobił... teraz zostaje nam  tylko być dobrej myśl, bo jeżeli licho tym przyciągniemy, to nery na to nic nie poradzą. Drogi Otto usiądź proszę i zrelaksuj się, doceń nocne niebo, odgłosy ogniska i lasu.

Kontynuując grę zaczął wpatrywać się w gwiazdy, chociaż zaraz słowa krasnoluda przyciągnęły jego uwagę i wzbudziły uśmiech na twarzy.

- Wilki, nie wilki, detale; po ostatnich mackach i "smokach" musiałem spuścić z tonu, żeby nie wzbudzać niepotrzebnej paniki. - zaczął żartobliwie - Zresztą... - spojrzał prosto na krasnoluda  - nigdy nie wiadomo kiedy na swojej drodze spotkasz "wilki CHAOSU". Na te słowa uderzył kilka razy w struny aby dodać im znaczenia i wiwatu.

Następnie trochę się podniósł i kontynuując już bez wiwatów
- Sugerowane rykowisko ma sens. Jednak jeżeli to prawda, to taka bliskość drogi sugerowałaby, że musi być raczej nieużywana. Może to i dobrze.

Dieter spojrzał na zwierzynę i  skomentował:

- Niestety nie mam nic tnącego - skinął na swoje toboły - więc ani z jeleniem, ani z rusztem nie pomogę, ale kamienie brzmią dobrze. Alternatywnie mam kociołek jeżeli wam piwa, bądź wody nie szkoda i trochę skórzanych pasów jakby ktoś chciał być ambitny.

Po wyczekaniu swojego kawałka, przerwał granie, zjadł i wygodnie rozłożył się na posłaniu.

Ostatnio edytowany przez Szary (2017-04-26 21:39:22)

To mój najnowszy wynalazek - rzekł z dumą Storren patrząc na błogą minę Bruna. - "Natarcie Sigmara", jedyne, niepowtarzalne pszeniczne piwo górnej fermentacji, z dodatkiem pszenicy z Hochlandu! Następne co chcę zrobić, to jakie dobre, ciemne, gęste piwo, godne krasnoludzkiej głowy. - Storren zamyślił się. Kiedy odczuł błogą sytość, przestał jeść, przygotował resztę mięsa jelenia do uwędzenia, a resztki ścierwa zebrał i wyrzucił kilkadziesiąt metrów od obozu. Na sam koniec zebrał wszystkie swoje rzeczy i spakował je tak, żeby rankiem nie musieć tracić czasu na szukanie ich po cały obozie. Gdy wszystko było gotowe, wśliznął się do swojego posłania i zasnął. Śnił mu się daleki dom na południu. Dom, którego nie widział od naprawdę długiego czasu.

- Witaj dobra kobieto - ukłonił się Bruno - Mamy zaiste wieści o twoim synu. Czy możemy porozmawiać o tym w środku, jesteśmy bardzo zmęczeni podróżą i trudami, które nas spotkały. - tu Bruno wskazał ręką na Otto, który dalej miał na sobie zaschniętą krew upolowanego jelenia.

- Witaj - tu Bruno skłonił się ponownie - mamy wieści o waszym synie, jednak obawiam się, że są to smutne informacje. - zrobił pauzę - znaleźliśmy waszego syna przy trakcie jeden dzień drogi na zachód z tego miejsca. Został napadnięty przez bandę zwierzoludzi i śmiertlenie raniony. W swoich ostatnich chwilach ciepło wspominał chwilę spędzone z wami i prosił nas usilnie, żebyśmy przekazali wam sygnet, który zawsze przy sobie nosił. - tu skinął głową na Dietera - Dieterze przekaż proszę ten sygnet we właściwe ręcę. Pochowaliśmy waszego syna przy drodze, budując na jego grobie symboliczny kurhan z kamieni, aby jego zwłok nie zbeszcześciły dzikie zwierzęta i inne licha. Jest mi niezmiernie przykro, że przekazuje wam jedynie tak przykre informacje.
Bruno w czasie wypowiadania tych słów uważnie przyglądał się reakcji rodziców.

Mechanika:
Test spostrzegawczości

Ostatnio edytowany przez sunnyendrju (2017-04-27 12:34:33)

Sanne wyciągnęła drżące ręce, chwyciła sygnet po czym bez słowa padła na kolana zatapiając twarz w rękach. Twarz Ondurina zastyga w nieprzyjemnym grymasie. Po chwili mężczyzna znów ociera kciukiem nasadę nosa:
- Wstań kochanie. - mówi spokojnym, ciepłym tonem, podnosząc z kolan kobietę, która natychmiast wtula się w niego zanosząc szlochem. Ondurin głaszcze Sanne i dodaje - Ostrzegałem, że tak będzie. Tak jest kiedy nie słucha się starszych i mądrzejszych rodziców, a zamiast tego szuka przygód na wojnie. Szkoda młodego głupca, był idealistą. Bierze milczącą żonę pod rękę i wskazuje korytarz - Za wasz trud panowie i przekazanie dla nas wieści, nawet jeśli tak ponurych, należy wam się gościna. Chodźcie proszę za mną, akurat nakrywaliśmy do wieczerzy. Damy wam potem komnatę na noc, a jutro was stosownie wynagrodzę. Ród Vonreuter potrafi okazywać wdzięczność
Ondurin prowadzi gości do starego domu w centrum posiadłości. Wnętrze jeszcze bardziej przypomina dawne imperium, co podkreślają eleganckie panele z ciemnego drewna, kamienne podłogi wygładzone wiekiem, a także aura starości i minionego bogactwa. Dom robi wrażenie bardzo dużego i przestronnego. Z jednych z wielu drzwi wyłonił się nagle potężny mężczyzna w nadżartym przez mole uniformie lokaja, ogorzałą twarzą, poszarpanym lewym uchem i całą masą blizn widocznych na każdej nieosłoniętej części ciała - Lotharze! - krzyknął Ondurin - przyprowadź dzieci do jadalni i nakryj cztery dodatkowe miejsca u stołu. Sługa szybko pobiegł na górę po wielkich podwójnych schodach, a stary Vonreuter zaprowadził towarzyszy do pomieszczenia z wielkim , podłużnym , nakrytym dla sześciu osób stołem. - Rozgośćcie się proszę panowie. Lothar pomóż naszym gościom przygotować się do posiłku. Lothar pojawił się wychodząc z zupełnie innych drzwi niosąc w jednej ręce cztery nakrycia, a w drugiej miskę z parującą wodą i ręcznik przewieszony przez ramię - Panice juf idą panie - zwrócił się sługa - profę państwa profę się obmyć, chętnię tef wefmę waf ekwipunek i zabiofę do wafego pokoju

Bruno uśmiechnął się przyjaźnie do lokaja. - Dziękuje ci dobry człowieku za twoją pomoc. Pozwolisz jednak, że potowarzyszę ci do przeznaczonej dla nas komnaty. - otworzył plecak i pokazał złożony mundur - Chciałbym się przebrać w strój bardziej odpowiedni do wieczerzy, a nieuprzejmością byłoby przebierać się na środku korytarza. - uśmiech Bruna stał się jeszcze szerszy. - Dodatkowo pomogę ci nieść nasze toboły, po całym dniu służenia swojemu panu, z pewnością jesteś już dość wyczerpany.

Bruno zwracając się do towarzyszy dodał - Panowie przebiorę się, obmyje i lada chwila będę wracał do sali. Nieobawiajcie się, nie zostawie was samych z tak dużym wyzwaniem jak spożywanie wieczerzy w cywilizowanych warunkach.

Bruno zarzucił na ramię swój plecak z przytroczoną do niego tarczą i rusznicą, poprawił dyndający u pasa miecz i kiwnął głową do Lothara - Prowadź dobry człowieku.

Bruno dalej przyjaźnie uśmiechnięty odpowiedział Ondurionowi - Ależ proszę nie czuć się urażony, moje słowa były spowodowane jedynie chęcią nie sprawienia przykrości niestosownym strojem. Jeżeli jednak mój niestosowny strój nie będzie zadrą w pańskim oku, to będę więcej niż zadowolony spełnić pańskie życzenie. - Bruno zwrócił się do Lothara - Oto mój plecak, płaszcz i broń. - powiedział kładąc rzeczy na podłodze, zdejmując przybrudzony płaszcz i odpinając od pasa topór, po czym podszedł bliżej do Lothara i uścisnął mu dłoń - Wielce ci dziękuję za twoją pomoc.

Bruno zachował przypięty do pasa sztylet.

Mechanika:
Test spostrzegawczości - czy ręce Lothara mają niższą temperaturę niż powinny mieć? Czy wyglądają jakoś inaczej - blizny, wrzody, cokolwiek?
Test ukrywania(umiejętność niewyszkolona) na sztylet

Krasnolud nie nawykły do przebywania w towarzystwie szlachetnie urodzonych złożył ekwipunek. Zdjął plecak i pelerynę. Następnie oddał dwuręczny kilof i topór. Na sam koniec wyjął nóż do oprawiania zwierzyny. Nie sięgnął jednak do drugiej cholewy, gdzie ukryty był sztylet.
Dziękujemy... za gościnę, szlachetny Panie - odpowiedział krótko, nieco speszony.