RPG

Otto bierze pierścień od Bruno i przygląda się mu bacznie, czy rzeczywiście jest prawdziwy. Stara się sobie przypomnieć też, czy słyszał coś o rodzie Vonreuter.

- Mości Storren, możecie wziąć ten połamany miecz? Raczej nie da się go już naprawić, ale metal to metal, może przy najbliższej okazji przetopimy go na coś pożytecznego, jak groty do strzał, albo amunicję dla naszego "spostrzegawczego" zwiadowcy.

rzemiosło (jubilerstwo)
wiedza (imperium)

Podczas, gdy Storen zajęty jest kopaniem grobu, a Otto podziwianiem błyskotki, Bruno powraca do badania ciała. W tym czasie Dieter rozpoczyna gruntowne przetrzepywanie kieszeni denata, co spotyka się z rzuconym długim, poirytowanym spojrzeniem żołdaka.

- Panie Dieter, kiedy tylko skończy Pan okradać te zwłoki - rzucił kręcąc głową z dezaprobatą - to miałbym dla Pana bardzo ciekawą zagwozdkę. Nie sądzisz jakoby nasz leżący kolega był nadspodziewanie wymrożony jak na jeszcze przed chwilą dychającego, może ledwo, ale jednak dychającego mężczyznę?

Pierścień z wygrawerowanym wężem owiniętym wokół topora wędrował z ręki do ręki. Wyraz twarzy kolejnych osób, w których dłonie trafiał, sugerował jasno, że nikt z obecnych nie widział wcześniej podobnego symbolu.
Kiedy mimo przeszkadzających w pracy korzeni, udało się wykopać dostatecznie głęboki grób, Bruno ze Storrenem delikatnie unieśli ciało i ułozyli je w dole, składając ręce Gustava na klatce piersiowej. Reszta grupy szykowała w tym czasie małą przestrzeń w lesie przy drodze, aby móc spędzić tę noc na suchej ziemi w cieple ogniska przysłonietego koronami drzew.
Powoli zaczynało się ściemniać, kiedy wszyscy stanęli nad ułozonym w dole młodym Vonreuterem. Niby widzieli wiele gorszych rzeczy, ale śmierć młodzieńca zawsze jest ponurym wydarzeniem. Nastała niezręczna cisza.

Bruno na słowa Dietera pokiwał głową.
- Pomogę ci - rzekł raźno - później jednak proponuje zabrać się za przygotowywanie obozowiska. Okolica wydaje się bardzo niebezpieczna, a bardzo chętnie bym się w końcu wyspał.
Po chwili zastanowienia dodał:
- Proponuje, abym ja z mości krasnoludem pozbierali trochę opału na noc, a tymczasem wy panowie zajmijcie się proszę sprawdzeniem najbliższej okolicy. Może warto by było zastanowić się również nad dodatkowym zabezpieczeniem miejsca pochówku? - tu Bruno rozejrzał się za jakimiś większymi głazami i kłodami, którymi można by stworzyć coś na kształt kurhanu.

Mechanika:
Widzenie w ciemności + spostrzegawczość na wyszukanie głazów/kłód

Bruno poświęca swój czas na obłożenie świeżego grobu zebranymi w okolicy kamieniami. Po zakończeniu przeprawy z pochówkiem wraz ze Storrenem udają się na poszukiwania dużej ilości opału, mającego w założeniu starczyć na całą noc (z małym zapasem na sytuacje awaryjne).

- Pieprzony barszcz - syknął pod nosem Bruno idąc ze Storrenem po opał - Nienawidze takiej pogody. Jak ma  padać to niech chociaz pada na poważnie a nie tak bździ.
- Mości krasnoludzie - tu zwrócił się do towarzysza - Cała ta sytuacja z umrzykiem bardzo mnie zaniepokoiła, będziemy musieli miec się w nocy na baczności. Jakiejkolwiek osłony tutaj nie ma, więc proponuje żebyśmy się rozłożyli jak najdalej od krawędzi lasu, może na środku drogi. Mam wrażenie, że cały ten las tylko czeka żeby nas dopaść. Przypilnujemy teraz żeby nas jakies licho nie dopadło przed powrotem do pozostałych.

Mechanika:
Bruno zachowuje czujność, całe wyposażenie ma ze sobą, rusznica wciąż nabita.
Zbieramy drewno i rozstawiamy obóz zgodnie z opisem, o ile reszta się nie sprzeciwia.
Wystawiamy warty 1-osobowe w trakcie nocy.

- Wierzchowcem i zapasami bym się raczej nie przejmował - po czym po chwili zastanowienia dodał - mogły zostać rozgrabione. Bardziej zaskoczony jestem tym, że nic podczas zwiadu nie zasugerowało mi jakoby w pobliży wydarzyła się walka - żadnych krzyków, żadnego hałasu. Jedyne co moge dodać to że ten znaleziony przez nas żołnierz był nadnaturalnie zimny... - tu Bruno znowu się zamyślił. - Obawiam się, że musimy wytrzymać i zobaczyć co przyniesie nam noc.

Po powrocie do obozu słyszące wypowiedziane przez towarzysza słowa dodał - Odrobina trunku na rozgrzanie nie zaszkodzi - nie przesadzajmy jednak, bo skończymy jak ten nieszczęśnik. Ja przejmę ostatnią wartę, wszelkie nieszczęścia i nocne koszmary stają się wtedy najbliższe rzeczywistości. - po tych słowach zabrał się za przygotowywanie obozu.

W ramach przygotowania obozowiska Bruno rozpala duże ognisko, oświetlające obszar aż do ściany drzew, które drużyna ma podtrzymywać przez całą noc. Przygotowując swój przytulny kącik, sprawdza czy proch w rusznicy nie zamókł, po czym owija ją wraz z pozostałą amunicją szczelnie w płaszcz i kładzie pod ręką tuż przy swoim posłaniu.

Ostatnio edytowany przez sunnyendrju (2017-04-26 10:30:24)

Otto imperialnym zwyczajem wrzucił dwa srebne szylingi do grobu młodego mężczyzny.
- Na bezpieczną podróż, gdziekolwiek się wybierasz.

Krzątając się przy obozowisku, zobaczył wracających z drewnem towarzyszy podróży. Pomógł przy rozpalaniu ogniska.

- Panowie, niestety mam słabą głowę także staram się unikać trunków wszelakich -odpowiedział na propozycję krasnoluda.

- Mogę jako pierwszy pilnować obozowiska. Poczekajmy na powrót Dietera i ustalmy warty. Lepiej jak najwcześniej uciec z tego złowieszczego miejsca, miejmy nadzieję że napotkamy jakąś niezniszczoną wioskę, lub dotrzemy do miasta. Trzeba uzupełnić zapasy, przy okazji zajrzałbym do gildii, moje narzędzia wymagają wymiany.

Po tych słowach wyciągnął ze swej sakwy podróżnej swoje narzędzia i zaczął majstrować przy sprzączce od buta.

Ostatnio edytowany przez Lord_Wonski (2017-04-26 11:22:02)

- Zwierzoludzie! krzyknął Otto, podrywając się błyskawicznie z posłania i chwytając swoją podróżną sakwę, łuk i strzały.

Widząc, że Dieter dalej smacznie śpi, zapodał mu porządnego kuksańca w żyć, celem obudzenia nieszczęśnika. Szybko rozejrzał się po okolicy, oceniając możliwe drogi ucieczki.

- Nie ma co owijać w bawełnę Panowie, czas uciekać. To z pewnością zwierzoludzie, a one polują w stadzie, najlepszą opcją jest ucieczka i nadzieja że ogień i odległość wystarczy, by ich zniechęcić - powiedział starając się wyszukać dobre polano na potencjalną pochodnię, używając jednej z walających się po obozowisku szmat.
- Mam nadzieję że to nie są ci, którym sprzedałem "srebne" bransolety. Miały luźne zapięcie, ale informowałem o tym... mruczał pod nosem.

Ostatnio edytowany przez Lord_Wonski (2017-04-26 12:40:44)