RPG

To w takim razie musiałem się przesłyszeć. - przytaknął Bruno - Co studiował pan w Altdorfie? Synowie nie chcieli iść pana śladami? Jest to znacznie bezpieczniejsze i lepsze życie niż żołnierska tułaczka.

Krasnoludowi pojaśniały oczy.To ciekawe, co Pan mówi. Pochodzę z Karak Norn, na południu. Miło mi słyszeć, że nawet tutaj ceni się nasze wyroby. Czy mogę prosić o więcej szczegółów?

Bruno widząc, że wyciskanie jakichkolwiek informacji z tej rodziny przypomina wyciskanie wody z krasnoludzkich kamieni nerkowych, zajął się czynnością, która go najbardziej zainteresowała, czyli napychaniem kichy.

- Panie Sothelin, siedzi pan milczący przy stole... Z pewnością jest to związane ze stratą, która pana dotkliwie dotknęła. - Bruno pokiwał głową - Mógłby pan coś o sobie opowiedzieć? Z pewnością rozmowa przyniesie panu pewną ulgę.

Bruno powoli zaczął odczuwać zmęczenie wielodniową podróżą. Winiacz zaczął przyjemnie rozlewać się po jego ciele i sytość powodowała już lekką senność.

- Syn swego ojca... - mruknął Bruno pod nosem i wrócił do popijania małymi łuczkami wina - Panie Ondurin dania i trunki były wyśmienite. - pochwalił gospodarza - Można wiedzieć kto w pańskim domu zajmuje się gotowaniem? Należy mu się zdecydowana pochwała

Po usłyszeniu odpowiedzi gospodarza Bruno z utęsknieniem będzie czekał na moment w którym przyłoży głowę do poduszki.

Dieter korzystając z chwili dokończył posiłek, odłożył sztućce układając je elegancko i wytarł kąciki ust chusteczką pomimo tego, że miał je czyste. Słuchając jak Bruno z celnością strzelca wyborowego trafia w niewygodne tematy, uśmiechnął się z niedowierzania. Gdy żołnierz wyłożył się również na Sothelinie, Dieter uznał to za moment do interwencji.

- Wielmożny Pan raczy wybaczyć. Mój kompan starał się jedynie okazać zrozumienie - tu zerknął na Bruno - w żołnierskim tego słowa znaczeniu. Jest on dobrym człowiekiem i nie miał intencji urazić. W imieniu moim i kompanów raz jeszcze chciałbym przeprosić i wyrazić najszczersze kondolencje. No to młodzieniec pochylił się w wyrazie szacunku. W jego głosie dało się usłyszeć odrobinę smutku.

Widząc, że Lothar niesie lutnie Dieter przeprosił wszystkich i po przyzwoleniu wstał od stołu. Śledząc reakcję panienek na biżuterię Otta dodał kurtuazyjnie  - Nie jedna hrabina mogłaby co najwyżej pozazdrościć Panience urody - Dieter ukłonił się z uśmiechem w stronę panny.

Rozejrzał się następnie po sali w poszukiwaniu miejsca. Wziął lutnie dziękując Lotharowi, po czym odwrócił się do Wilhelminy:

- Pani, specjalnie na tą okazję zagram "Cisze po burzy", to ulubiona melodia mojej matki. Łączy ona w sobie smutek po tym co morze zabrało oraz kojący spokój i nadzieje, którą niesie jej koniec. - tu chwilowo przerwał - Mam szczerą nadzieję przyniesie ona choć trochę ukojenia, tak jak mi przynosiła przez lata.

Dieter korzystając z tego, że stoi wykonuje pełen ukłon przed Wilhelminą. Następnie idzie na wybrane przez siebie miejsce.  Bierze ze sobą krzesło i ustawił je taka, aby widzieć dobrze osoby przy stole, a w szczególności starszą z córek. Rozsiadł się, upewnił się, że żelazny chwyt Lothara nie rozstroił mi instrumentu i zaczął grać melodię bliską sercu jego i jego matki. Utwór gra z zamkniętymi oczami oddając się jego emocją.

Melodia jest delikatna i nie przeszkodzi w rozmowach. Po jej zakończeniu Dieter otworzy oczy i zmieni utwór, dobierając coś co nada domowego ciepła kolacji i będzie dobrze nadawało się na tło dla rozmówców przy stole. Resztę wieczoru spędzi słuchając bacznie rozmów oraz zerkając czasem w stronę Wilhelminy. Alternatywnie jeżeli ktoś po utworze zechce wejść z nim interakcje, to podejmie rozmowę.

Kompani usłyszeli tylko gromkie hochlandzkie "Cyka blyat!!!" rozchodzące się po pokoju - słowa niemal scaliły się z dźwiękiem zamykanego zamka w drzwiach.

- Wiedziałem, wiedziałem... - mamrotał Bruno uważnie rozglądając się po pokoju w poszukiwaniu swojej ukochanej rusznicy - To teraz mogą nas nawet rozszarpać,. a my nie mamy nawet czym się bronić.

Bruno obszedł cały pokój uważnie oglądając znajdujące się w nim meble w poszukiwaniu jakichś wskazówek. Następnie podszedł do drzwi i zaczął sprawdzać mechanizm zamka w drzwiach. Obstukał ramę i materiał wrót.

Bruno wstrzymuje też wszelkie głośne działania ze swojej strony dopóki nie ucichną rozbrzmiewające na korytarzu kroki Lothara.


Mechanika:
Test spostrzegawczości - Bruno rozgląda się po pokoju
Test przeszukiwania (umiejętność niewyszkolona) - szukanie wskazówek w pokoju
Test spostrzegawczości - ocena drzwi: zamek i zawiasy, solidność konstrukcji

...Zatem ze spokojem Panowie - Dieter starał się uspokoić kompanów. Otto rzucił się do swoich rzeczy i zaczął je rozrzucać. W powietrzu latały szmaty, koc, patelnia, brudne kalesony. Wyrzucił wszystko aż zobaczył dno sakwy. - Nie ma... nie ma...Zabrali ją...- zrobił się czerwony na twarzy, zaczął dyszeć i pot pojawił się na jego twarzy. - Taaak, ze spokojem, pozabierali nie tylko naszą broń z tego co widzę, albo przynajmniej mi zabrali nie tylko broń. - zaczął chodzić gorączkowo po pokoju. - Dobra Panowie, to już przestało być śmieszne, czas pomyśleć jak zaaranżować spotkanie rodzinki z ich ukochanym synkiem, bo widzę że bardzo chcą się z nim zobaczyć - zasyczał przez zęby, widać że starał się ściszać głos.

Rozejrzał się po pokoju, zaczął jeździć ręką po ścianie, pukać w nią i sprawdzać jaki jest odgłos z nadzieją, że może coś usłyszy co pomoże mu ustalić w którym miejscu domu się znajdują, czy to jedno z nowszych skrzydeł czy starsza część. Przeszedł szybkim krokiem do drugiego pokoju, po czym wrócił do kompanów.

- Dobra, to mamy dwie opcje, z tego co widzę. Albo próbujemy się wydostać stąd w nocy, i zrobimy im krwawą łaźnię, albo grzecznie siedzimy na rzyciach i liczymy na to, że Panna Wilhelmina baaaardzo chce się spotkać z Panem Dieterem. Nagle stanął i spojrzał się na barda. - Panie Bardzie, czy może jest Pan jednym z tych zdolniejszych artystów? Umie pan grać na zamkach? Ma Pan tak zwinne palce, szkoda by zmarnować takiego talentu w tych celach.

Mechanika:
Spostrzegawczość (co jest w pokoju, z czego są zrobione łóżka, może nie tylko drewno, ale jakiś metal)
Inteligencja (czy Otto jest w stanie wpaść na pomysł jak się stąd wydostać, albo na coś mądrego ;p)

Ostatnio edytowany przez Lord_Wonski (2017-05-01 10:46:01)

Dieter przerwał grę i spokojnie wysłuchał Bruno.

- Hmmm to chyba pierwszy raz jak żołnierz na mnie krzyczy - Dieter uśmiechnął się pod nosem, odłożył lutnie na bok i założył nogę na nogę - Nic się nie stało, rozumiem, że kwestia musi być dla Ciebie niezmiernie istotna. - młodzieniec następnie rozejrzał się po kompanach. - Wygląda na to, że jesteśmy w jednym z przyległych dobudówek, ściany są solidne i nie wiedzę w nich żadnych otworów. Lutnia, chyba nie będzie potrzebna do zagłuszania naszych rozmów. Brak sakiewki Otta zmartwił mnie mocno, bo o ile trzymanie nas pod kluczem nie szokuje mnie w domu szlacheckim, to już kradzież jest nie na miejscu. Nie rozumiem intencji domowników. Zastanówcie się Panowie, jeżeli dom ten skrywałby jakąś makabryczną tajemnice, to czy syn w ostatnich słowach prosiłby nas o zaniesienie pierścienia rodowego i nawet by nas nie przestrzegł? Kuriozum, chyba, że założymy jakiś magiczny fortel i celowe ściągnięcia nas tutaj, jednak pomysł ten też wydaje się mało prawdopodobny. Po pierwsze używanie drogich pierścieni jako elementu intrygi wydaje się mało rozsądnym pomysłem, gdyż nie jedna osoba rozważyłaby zatrzymanie go szczególnie tak trudnych czasach, więc niesie to za sobą niepotrzebne ryzyko. Po drugie, zachowanie rodziny nie wskazywało na to, że nie troszczyli się o "brata". -Dieter zrobił pauzę patrząc po kompanach - Dalej Panowie rozważcie zachowanie rodziny przy stole. Nie pasuje ono do osób mających wrogie intencje. Młodsze Panny wydawały się zbyt niewinne na branie udziału w jakiejś makabrycznej grze. Wilhelmina również okazała na swój sposób troskę względem młodszej siostry. Syn wydawał się mocno przybity. Wieczerza była godna i w ogólności byłoby to stanowczo za dużo wysiłku, gdyby rodzinie po prostu chodziło o wyrządzenie nam jakiejś krzywdy. Jak już wspomniałem, gdyby to było ich intencją na pewno mielibyśmy coś w jedzeniu i w tej chwili już byśmy nie rozmawiali. Brakuje naszej broni, Otto nie ma sakiewki. Czy było tam coś co mogło zainteresować kogoś? Pan domu wydaje się badać kamienie, więc może Lothar bez zastanowienia zrobił coś oprócz polecenia swojego Pana - nie snujmy jeszcze pochopnych wniosków. Spójrzcie na pokój, na nasze toboły. Ponownie trochę za dużo wysiłku. Nasze rzeczy były przeszukane, ale następnie elegancko złożone z powrotem, nikt takich rzeczy nie robi dla przyszłych więźniów, nikt też nie raczy ich wspólną kolacja, że znowu to wspomnę. Dalej w obu pokojach są łóżka, w tym garderoba i szafki nocne; w drugim niewielki stół i dwa krzesła. Sporo jak na cele. Zwłaszcza, że nadal jestem w posiadaniu pasów skóry metalowego kociołka i sztućców. Dość materiałów, żeby z pomocą naszego rzemieślnika przygotować prowizoryczne narzędzia i broń. Pytanie czy naprawdę tego potrzebujemy?

Następnie zwrócił się do Otta:

- Niestety wyposażony w widelec zmuszony byłbym do czystej improwizacji, więc nie wiem czy nocy by mi wystarczyło. W kwestii Panna Wilhelmina, jest to możliwe, chociaż zakładam, że gdybym skłamał o moim szlacheckim pochodzeniu, dostałbym oddzielny pokój i wtedy szanse na nocne odwiedziny byłyby większe, wiecie Panowie, też tu jesteście - spojrzał po kompanach - Niemniej nadal jest na to szansa Pan Wilhelmina wydała się zaintrygowana moją osobą i nie powiem jej widok uradowałby mnie szczególnie w tych okolicznościach. Jeżeli dzieje się tu coś złego, to nie wykluczyłbym również jakiejś pomocy ze strony Sothelina.


Dieter na koniec spoważniał.

- Co wy o tym sądzicie Panowie? Ja ciągle staram się tą sytuację ułożyć sobie w głowie. Dodam tylko, żebyście w swoich dalszych działaniach baczyli na to, że kolegium w Altdorfie nie jest znane z inżynierów budownictwa a z Magów.

Dieter złapał za lutnię i wrócił do grania melodii, kojarzącej się z kanarkiem trzymanym w klatce.

Ostatnio edytowany przez Szary (2017-05-01 15:01:43)