RPG

Złość na Francois'a przeszła jego kompanom bardzo szybko. Zdecydowanie szybciej niż śniadanie, podczas którego Justin rozwodził się nad wspaniałością 'starych dobrych czasów Goldenleaf'  nie bacząc na to, że dla podróżnych te czasy skończyły się zaledwie wczoraj.
Ross mimo najszczerszych chęci nie wycisnął ze starego kompana żadnych informacji co do tutejszej Flory. Karczmarz przyznał się z rozbrajającym uśmiechem na twarzy, że nie potrafi już nawet rozpoznać poszukiwanych przez zielarza roślin.

Ze spokojnej, sielankowej wręcz atmosfery wyrwał wszystkich schodzący z góry w ponurym nastroju Dorian.
Nie ma o czym opowiadać Panie odpowiedziała młodzieńcowi nieśmiało jakby zmieszana Murdra Pochodzę z pierwszego zajazdu w drodze od naszej byłej stolicy na północ. Jestem córką właściciela Nawet przez chwilę nie skupiła wzroku na alchemiku Od wielu lat należał on do naszej rodziny, a teraz moim domem jest to omiotła wzrokiem izbę z resztą mojej rodziny nawet nie wiem co się stało odwróciła się szybko i ruszyła w stronę gości Zaraz zawołam męża Panie
Chwilę później szeptała już coś mężowi do ucha, a ten podbiegł do młodego szlachcica przepraszając swoich towarzyszy. Słucham Panie? Co konkretnie chciałby Pan wiedzieć?

Ale się Pan uwziął młody Panie na mojego starego przyjaciela powiedział Justin uśmiechając się z lekka Cóż mogę o nim powiedzieć... Wspaniały człowiek. Gdyby nie on, ta karczma nie stałaby tu teraz. Rękami naszymi i świętej pamięci Grompha stawialiśmy te ściany zamyślił się chwilę Tak... jak na uczonego był bardzo zaradny i silny. Bardzo nam tu pomógł. Choć zdawał się być taki tajemniczy, był dla nas również bardzo przyjacielski. Szkoda, że odszedł, ale chyba tak musiało być. W jego oczach widać było, że nie wszystko z nim jest ok. Jakby czegoś mu brakowało. Może nie mógł się doczekać aż pozna nowy świat.Justin mówił wpatrzony w Doriana Mówił, że wyruszy najpierw w stronę tego wielkiego posągu wynoszącego się ponad lasem. Mówił, że może tam się czegoś dowie. No i nie wrócił do nas już więcej. Nie wiem ile lat minęło Wyrwał się z zadumy Jest Pan do niego bardzo podobny młody Panie. Wcześniej tego nie zauważyłem. wzdychnąłCzy mogę już odejść czy jest jeszcze coś, co chciałby Pan wiedzieć? Muszę porozmawiać ze swoim kucharzem.

   Dorian wysłuchał w ciszy wszystkiego co miał mu do powiedzenia karczmarz. Przez chwile spojrzał się na zbierającego się powoli Rossa.
   hmmm... ktoś już planuje zbierać się do dalszej drogo? Doskonale. Nie ma w tej sytuacji miejsca na opieszałość. Każde kolejne wydarzenie pędzi coraz szybciej ,a kierunek w jakim zmierzają świadczy o niechybnej kolizji... raz jeszcze...
   Nie... to już wszystko. - Powiedział wstając od stołu Dorian i poprawiając szatę - Był Pan bardzo pomocny. - alchemik spojrzał się jeszcze na Murdre  - Proszę uważać na siebie i żonę. Żyjemy w niebezpiecznych czasach na obcej ziemi. - młodzieniec udał się w stronę wyjścia lecz po chwili zatrzymał się i odwrócił głowę w stronę Justina - Jeżeli idzie Pan rozmawiać z tym czarnoskórym kucharzem to niech Pan mu przekaże ,że zjadłbym zająca z warzywami.
   Dorian wyszedł z karczmy i oparł się o ścianę nieopodal wejścia. W tych porannych godzinach miejsce to wydawało się jeszcze ospałe. Niewielka liczba strażników stojących niemrawo na swoich posterunkach, pojedyncze osoby zajmujące się swoimi sprawami. Wszystko rozświetlone przez leniwe promienie słoneczne które przyjemnie grzały. Miejsce to wydawało się teraz takie spokojnie i bezpieczne. Nikt nie pomyślałby teraz ,że jest to tylko wysepką otoczoną przez nieznane, a ułuda bezpieczeństwa może być bardziej krucha niż nam się może wydawać.
   ''Nie wrócił do nas więcej'' zginąłeś tam? A może znalazłeś coś... ale co mogłeś znaleźć, aby nie było Cię tak długo? Może wróciłeś do gildii? Tam mogłeś znaleźć pomoc, a jeśli nie to tam chociaż są nasze pracownie... jeżeli żyjesz powinieneś tam się pojawić oficjalnie bądź nie... będę musiał to sprawdzić. Chociaż wejście do Twojej pracowni w gildii może nie być takie proste. Ciekawe kto teraz wystawia te pozwolenia? Albercie jeżeli nie żyjesz to co tam znalazłeś? Czy spotkałeś coś czemu nie podołałeś w starciu fizycznym, czy może wpadłeś w pułapkę, może coś na Ciebie tam podziałało ,a może ktoś Cię pojmał? hmmm... Wszystko trzeba sprawdzić... dokładnie i bardzo ostrożnie jeżeli mu coś mogło się tam stać to jest prawdopodobieństwo ,że mi też. Niewątpliwie kogoś będzie trzeba użyć w tej sprawie..
   Alchemik spojrzał przez chwilę w niebo po czym znowu zajął się obserwacją otoczenia.

Heja ho! Na potężny mur, na bramę towarzyszu mój! - zakrzyknął Ross. Słowa aż kipiały ironią. Mijając coś co wyglądało jak nieco powiększone drzwi do szopy z narzędziami zielarz znalazł się w mieście. Szedł dość wolno przyglądając się budynkom i ludziom. Nie podoba mi się to. Czuję w powietrzu coś... niepokojącego. - razem z tą myślą jego ręka powędrowała do sakiewki i tam już pozostała, zaciśnięta. W końcu nigdy nic nie wiadomo. Ross usilnie starał się znaleźć coś co wyglądałoby na sklep zielarski albo rynek, ale jego wysiłki spełzły na niczym.
Na całe moje szczęście są jeszcze te dalsze budynki, które jeszcze jakoś w miarę wyglądają. Chyba.
Mówiąc to ruszył w stronę zabudowań znajdujących się w oddali.

Ross mijał kolejne zabudowania rozglądając się bacznie i jedyne co widział to smród wszechobecnej biedoty. Nie zdążył jednak ujść wielu kroków zanim zatrzymał go nagle pewien widok.
Dwóch wysokich, odzianych w byle co mężczyzn, z czego jeden uzbrojony był w nóż, zastawiło drogę pewnemu młodzieńcowi, z wielkim wypchanym jedzeniem koszem na plecach, kierującemu się w stronę odwrotną niż Ross.
Młody! Wyskakuj z żarcia! Ryknął ten uzbrojony
Miejcie litość. Przecież on mnie zabije jak nie doniosę jedzenia na górę odpowiedział błagalnym tonem chłopak wycierając ze zdenerwowania ręce w kuchenny fartuch, który na sobie nosił.
Ty albo my gówniarzu. Wybór jest prosty. powiedział drugi łapiąc młodego za szyję Nie będę zdychał z głodu patrząc jak jakiś dzieciak łazi mi przed nosem z koszem żarcia! krzyczał rzucając chłopaka o ziemię. Z kosza wysypało się kilka warzyw. Młodzieniec zaczął zbierać je jedną ręką a drugą bronił się przed ciosami spadającymi z góry. Dwaj mężczyźni zwyczajnie zaczęli się nad nim wyżywać posyłając w jego stronę kopniaki i ciosy pięści.
Ross zawahał się przez chwilę Nikt tego nie widzi? Nie ma tu żadnej straży? Odwrócił się żeby sprawdzić czy poza bandą miejscowych tchórzy nikogo nie ma pobliżu. Mało nie podskoczył gdy pierwszą rzeczą, którą dostrzegł była postać czarnego mężczyzny. Zielarz nie wiedział kiedy Tordes pojawił się za jego plecami, ale jego obecność w takiej chwili była bardzo budująca. Kucharz przystanął zaraz za Rossem. To co widział przed sobą przypominało mu o czymś. Na twarzy Tordesa pojawił się nieprzyjemny grymas

~~<O>~~

Oto zając w warzywach Panie powiedział Justin siląc się na uśmiech myślałem, że pozna Pan kunszt mojego najznamienitszego kucharza ale niestety wyszedł gdzieś. Mimo to mam nadzieję, że posiłek Pana zadowoli. Życzę smacznego!

Uśmiech zniknął z twarzy kucharza gdy tylko zobaczył pierwsze zabudowania. Przypominające bardziej stajnie niż budynki mieszkalne, nie napawały Tordesa zbytnim optymizmem.

  " No tak... Slumsy. Myślałem, że ten etap życia mam już za sobą. Gdybym wiedział, że wszystko spełznie na niczym i wyląduje znowu w takim miejscu, ominąłbym parę ciekawych wydarzeń. Miałbym przykładowo parę własnych zębów... Może nawet trzy." - tak to też rozmyślał Tordes nad złym biegiem swojego życia, nie dbając już o okolice i ludzi, którzy zaczęli spoglądać na niego. Nic w tym dziwnego. Kucharz z powodu swojej karnacji i dość ekstrawaganckiego wyglądu wzbudzał zawsze zainteresowanie tłumu. Był też do tego przyzwyczajony, mimo iż nie przepadał za tą "sławą".

  Tordes przystanął, zaczął grzebać w swoim obszernym pasie, wyposażonym w ekwipunek "na podróż", wzciągnął zawiniątko, w którym znajdywały się  liście mięty, szałwii, ziarenka herbaty i  bardzo małe kamyczki. Tordes chwycił po dwa liście mięty i szałwii, położył je na swojej dłoni, na liściach położył trzy ziarenka herbaty, dwa małe okrągłe kamyczki podobnej wielkości, zawinął to w liście, po czym włożył to delikatnie do swoich ust. Lekko przygniatając swoimi złotymi zębami i poruszając nimi na boki zaczął rozgryzać ziarna. Słychać było lekki chrzęst kruszonych kamyczków.

  Zioła i herbata były środkiem czyszczącym dla kucharza, który bardziej walczył z rdzą, niż próchnicą. Nie można jednak przymykać oka na działania lecznicze tych ziół. Może to zioła były odpowiedzialne za ten złocisty uśmiech, choć raczej jest to zasługa magicznej mazi do czyszczenia biżuterii, stworzoną przez maga Prunto.

  Żując swoje zioła Tordes wznowił marsz. Nie na długo jednak, gdyż zauważył Rossa. Ross spoglądał na scenę sprzedawania łomotu przez dwójkę obdartusów jakiemuś młodemu kuchcikowi, co Tordes wnosił po brudnym, ale jeszcze rozpoznawalnym fartuchu. Na razie trwała akcja promocyjna i "sprzedawcy" prezentowali swój produkt swojej ofierze. Tordes stał ruszył w stronę Rossa, by rzucić okiem na sytuację. Ross wyglądał na zaskoczonego kiedy zauważył wreszcie, że obok niego stoi już od paru chwil kucharz. Nic dziwnego. Tordes nie poruszał się jak normalny człowiek. Lata praktyki nauczyły go poruszać się bezszelestnie praktycznie zawsze i wszędzie.

  Wtem zawiniątko Tordesa pękło, i zmielone ziarna wraz z pyłem, który został po kamieniach, wysypał się z liści i pokrył język kucharza. Czarnoskóry skrzywił się mimo woli, gdyż nie było to przyjemnie doświadczenie. Chcąc szybko zapomnieć ten smak, postanowił coś zrobić. Szybkim krokiem udał się w stronę dwóch zbirów, gdzie jeden dalej kopał kuchcika, a drugi zaczął plądrować kosz. Tordes miał na tyle zły humor, że bez ceremoniału posłał kopem zaskoczonego zbira jakieś półtora metra od kosza. Zbir był zbyt zaabsorbowany koszem by zwrócić uwagę na Tordesa. Kucharz szybko spojrzał na zawartość koszyka i wyciągnął marchewkę, błyskawicznie wyciągnął nóż i szybkim machnięciem przeciął ją na pół, wpierw podrzucając ją lekko i zaczął ją jeść, wypluwająć co jakiś czas to kawałek liścia mięty, to kawałek kamyka. Wszystko to stało się tak szybko, że gdy zbir znęcający się nad kuchcikiem zauważył co się dzieje, drugi zbir już podniósł się z ziemi i patrzył wściekłym wzrokiem na Tordesa, próbując złapać oddech. Kuchcik korzystając z okazji zaczął się odczołgiwać od swojego oprawcy, niezainteresowany dalszym łomotem. Tordes widząc spojrzenia zbirów zapytał ich uprzejmie "Jakiś problem?" z miną człowieka, który kompletnie nie wie o co chodzi, wydrygnął ramionami i skrzyżował ręce, w prawej trzymając marchewkę, w lewej nóż, będący półtora raza większy niż nóż rzezimieszka...

Ostatnio edytowany przez Lord_Wonski (2010-08-22 00:55:54)

Tordes był tak zajęty pozbywaniem się zielska ze swojej paszczy, że to co działo się w około nie tylko nie robiło na nim wrażenia. Ba! Nawet nie zauważył kiedy zielarz wpadł na "scenę" i rozpoczął swoje przedstawienie. Nie protestował gdy Ross chwycił go za rękę, i zaczął biec z nim w stronę zabudowań... trzymając go za rękę. Za nimi cała "scena" pokryła się dymem, tyle że magik i jego śliczna, czarna studwudziestokilowa asystentka nie zamierzali dalej prowadzić przedstawienia i uciekali dalej... trzymając się za ręce. Bieg ten, niczym wycięty z jakiejś pięknej powieści miłosnej jak "Człowiek De Molka" albo " Przygody Hrabiego Segala", dla Tordesa przybierał zły obrót. Nie tylko dziwnie się czuł, ale jeszcze coś mu utkwiło między zębami. Kiedy się zatrzymali, Tordes zaczął powracać do rzeczywistości.
 
Pierwsze co to wyrwał z lekkim uczuciem strachu i dezorientacji w oczach swoją dłoń z uścisku zielarza. Zielarz się śmiał. Ale to nie przerażało Tordesa. To co go przerażało to zęby zielarza, które się na niego patrzyły. Poza tym Tordes z przerażeniem stwierdził, że ze świata zniknęły wszystkie kolory.
  "Chyba czas przejrzeć twoją ziołową mieszankę do żucia, bo chyba "mięta" trochę się przesuszyła i jest zbyt mocna"- powiedział do Tordesa fioletowy kot przelatując obok. Tordes lekko się uspokoił po słowach latającego kota... co raczej by większość normalnych ludzi zmartwiło. Tordes jednak nie był normalnym człowiekiem. On był niesamowity. Bo czy normalny człowiek może dotykać kolory?
 
  Tak też Tordes teraz siedząc na ziemi pukał palcem w ziemię przed sobą, co trochę zdziwiło Rossa. Efekt ziół nie był zbyt długi i już się osłabiał, także Tordes po paru minutowym biegu i po siedzeniu jakieś 5 minut na ziemi już praktycznie doszedł do siebie i zaczął już normalnie myśleć. Nie pukał już palcem w ziemię, choć nadal nie chciał wstawać z ziemi dopóki widział tego latającego kota, tym razem już szarego koloru.
"Jak zobaczę tego przeklętego kota raz jeszcze... Zaraz, zaraz...A kuchcik, a te tanie rzezimieszki? Co z nimi?"- pomyślał Tordes rozglądając się wokół siebie i zauważając że Ross patrzy na niego dziwnym wzrokiem. Zignorował zielarza i powoli wstał z ziemi i się otrzepał.
"Może to i ja byłem "nieobecny", ale to ten przeklęty zielarz nawet nie postarał się by zabrać kuchcika, a ja nie zamierzam siedzieć i gotować strawy dla karczemnych pijusów całe dnie". Tordes rozruszał nogi, przekręcił głowę tak aż trzasnęła szyja i rzekł: "Nie ma kuchcika, nie ma obiadu, więc prowadź do miesca jatki zielarzu!".
  Na twarzy Tordesa pojawił się grymas niedowierzania i rozbawienia. Ostatnia rzecz jaką się spodziewał to rymowanie.

  Tordes od tego dnia odpuścił sobie żucie tych ziół, ale za to zaczął przyrządzać z nich napar... I co najważniejsze, zmienił porę zażywania z kiedy bądź na tylko przed snem.

  Jednak w tej chwili rozglądał się i czekał na uzyskanie informacji od Rossa gdzie jest miejsce bójki, bo jak sądził kucharz, jego przyszły "uczeń" może skończyć naukę o wiele szybciej niż przypuszczał...

Zielarz westchnął, po czym wskazał na zachód.
Jakieś 10 minut piechotą. Prosto. Jak w mordę strzelił. Ja niestety z Tobą nie pójdę, mam pracę. Połażę tu sobie i popatrzę trochę.

  Tyle Tordes chciał usłyszeć. Dalsze przemówienie zielarza kucharz sobie odpuścił. Usłyszał tylko, że Ross nie zamierza wracać po kuchcika i że Ross sam siebie nazywa "Pan Dymiące Kulki". " Taa. Mnie to przeszło po dziesięciu minutach, ten pacjent jest już nie do odratowania. Ale to nie ważne teraz, później mu zrobię jakąś potrawkę z grzybami i jadem kobry, czas iść po kuchcika"- i z tą myślą Tordes oddalił się we wskazaną przez zielarza stronę.

  Tordes nie wypowiedział nawet słowa mijając się z zielarzem. Na jego twarzy malowała się złość i chęć do fizycznych aktywności, głównie z silnymi i szybkimi ruchami rąk i nóg. Zamierzał wyżyć się i przelać swoje uczucia na kogoś przy pierwszej lepszej okazji. Krótko mówiąc... był diabelsko głodny. A nie ma nic gorszego, niż głodny kucharz.

  Nie każdy może zdaje sobie sprawę z niesamowitości fauny i flory tego wspaniałego świata, ale tam gdzie jest magia, dzieją się różne rzeczy, a ziemia która rodzi rośliny i zwierzęta, jest przesączona magią tak samo, jak i ludzką krwią. Większość z roślin nie ma specjalnych zastosowań, ani też zwierzęta nie są magiczne. Psy, konie, świnie, bydło, dęby, sosny... Wszystko to było zwyczajne. Jednak nawet zwykłe rzeczy po połączeniu z innymi mogły wzbudzić wewnętrzną magię w nich zawartą. Na tej zasadzie opiera się między innymi alchemia i zielarstwo. Dzięki temu ostatniemu Tordes odkrył, do czego zdolne są zioła, których używał już od jakiegoś czasu. To odkrycie miało być dla Tordesa dochodowe, jednak w tej chwili po głowie chodził mu tylko kurczak masala, którego zamierzał sobie przyrządzić po dorwaniu kuchcika i rzezimieszków.

  Po szybkim marszu Tordes był już prawie na miejscu. Dym już dawno się ulotnił, jednak wzbudził on ciekawość tłumu, który teraz coś oglądał. Gapiowie zbili się w okrąg, lecz Tordes nie był w stanie zobaczyć co się dzieje.

  "To szaleństwo!"- usłyszał jak krzyczy ktoś z tłumu. Na twarzy Tordesa pojawił się złośliwy grymas. "Szaleństwo? Nieee, mój drogi..." - powiedział kucharz cicho, jak gdyby do siebie. Sprawdził, czy nóż łatwo wychodzi z pochwy i ruszył w stronę tłumu z uśmiechem, przy którym szaleniec wydawał się mnichem modlącym o pokój na ziemi...